Çocuğunuzu Bilgisayarla Korkutun...

Akşam bilgisayar başındayım. Arkadaşlık paylaşım sitesi Facebook ta (!) dolaşıyorum, maillerime bakıyorum, surf ün dibine vurmuş durumdayım. Yazışmalara yorumlar yapıyorum, müzik dinliyorum, maillerimi okuyorum. Hepsine de laf yetiştiriyorum. Çok eğleniyorum çok.

Bir an durdum, kendime şunu sorma ihtiyacı hissettim. "Ben bu kadar eğlenirken, şu anda ergen oğlum ya da küçük prensesim bu bilgisayar başında olsaydı ne yapardım?" İnanır mısınız bir an kaldım kendimle baş başa. Yemin ediyorum işin içinden çıkamadım.

Ben eğleniyorsam, onlarında eğlenmeye hakkı var. Bu kadar keyif aldığım bir şeyi onlarında deneyimlemesi gerekir. Onlar da zevk alacaklardır. Ama bu kadar saat bilgisayar başında vakit geçirmelerine izin verir miydim? Sanırım vermezdim. Hadi uyku saati, daha dersler, ödevler bitmedi, dişler fırçalandı mı vs. vs..... Yapar mıydım? Evet yapardım.

Peki niye böyle davranacağımı kendi kendime sordum. Sorumlulukları, yerine getirmeleri gereken görevleri olacak ve tahminen bunları da yapmamış olacaklar. Eh sorumluluğunu bilen (!) bir anne olarak da benimde ciyaklama hakkımı kullanmanın zamanı gelmiş olacaktı.

Sonra düşündüm. Peki ödevler yapıldı, dişler fırçalandı, uyku saatine de biraz daha zaman var, o zaman ne olacak? Hah burada kilitlendim işte.

Eğer tüm bunları yerine getirdiyse ve bilgisayar başında bir süre vakit geçirmek istiyorsa ben izin vereceğim dedim kendi kendime. Gerçekten de böyle yapmaya karar verdim.

AMA ÖNCE ÖDEVLER BİTECEK:))))))))

Kafam karmakarışık

Her anne gibi bende istiyorum ki oğlum hep mutlu olsun. Bu nedenle bazen ağır abiye şakalar yapıyorum. Acayip sesler ve danslar yapıyorum. Sırf onunla beraber gülelim diye. Bazen güldürüyorum da genelde benim ne yaptığımı anlamaya çalışıyor.

Geçenlerde yine abuk subuk birşeyler yaptım, ama ne yaptım hatırlamıyorum. Niyetim yine onu güldürmekti. O ise yüzüme bakıp gayet ciddi "anne yapma" dedi ve kafasını çevirdi.

Birden o sulu halimden yeniden ciddi anne moduna geçmem gerektiğini anladım, anladım anlamasına da kendimi çok kötü ve aptal gibi hissettim. Sadece " tamam oğluşum" diyebildim.

O Küçük, Aklı Ermez !!!

Sanıyorsanız çok yanılıyorsunuz, aklı eren bir zamanların küçüğü olarak sizi uyarmak isterim.

Çok çocuklu ailelerdeki son numara çocukların lehine kullanılıp, bir büyüğü dahi olsa büyük çocuğa söylenen bu dört kelime, büyük olan çocuğu size ve son numaraya karşı hırslandırırken, son numaranın da tüm cinliklerini serbestçe uygulamasına sonuna kadar müsaade eden çok tehlikeli bir cümledir, tecrübeyle sabittir... Ve bunu farketmeyen de yazık ki sadece sizsinizdir...

Şöyle ki ; zamanını çok iyi hatırlayamasam da ki ihtimalle henüz okula gitmiyorken yaptığım bir muzurluk sonucu ablamın bana dersimi vermeye kalkmasına karşılık annem ablama öyle bir yüklenmişti ki :'' Yavrum, o küçük, aklı ermez, sen ablasın, vs... vs...'' o an durup kendi kendime ''şimdi ki yaşımı unutmayım çünkü aklım herşeye eriyor'' diyerek gayet bilinçlice yapılmış, rahmetli babaanemin deyişiyle '' domuzluğumun'' annemce farkedilmemesine gururla sevinmiştim. Ve aklımın gayet ererek yaptığımın canım ablacım da en az benim kadar farkındaydı ama gel de bunu anneme anlat, ona göre ben küçüktüm, hem de beş yaş ve aklım ermezdi !!!

Şimdi üç boy çocuk annesi olarak gözüm en çok son numaranın üstünde, ve inanın domuzluğu yapan da o parmak boyuna rağmen de o, ama bunu anlamak için sizin de son numara olmanız gerek :))

Benim büyük numaralar, annelerinin son numara olarak küçükken yaptığı domuzluklar sayesinde teyzelerinin kaderini yaşamayacaklar, gurur duyarım...:)

susmaycam

Merhabalar...

Üç kızkardeşle büyümüş, üç çocuk sahibi bir anne olarak burada olmazsam olmaz dedim...

Kızkardeşlerim ve benim ''ama anne...'' diyerek başlayıp bir türlü bitiremediğimiz cümlelerimizin, çocuklarımız tarafından nefes almadan tamamlanıyor olmasına şaşırdığım tam da şu günlerde burası bana ilaç gibi geldi... Şimdi cevabını aradığım şey şu ; acaba ben mi annem gibi olamadım, yoksa çocuklar mı bizden daha cesur ?

Sanırım bu ve benzeri sorularımın cevaplarını yazdıkça düşünecek, düşündükçe de burada yazarak (UMARIM!) bulacağım ve sizlerle paylaşacağım.

Burada olmam için beni yüreklendiren can dostuma da burdan tekrar çook teşekkür ediyorum,

Haydi rastgele...

SEVGİLER...

SUSMAYCAM

E Hani Bana Aferin?

Anlaşıldı biz annelerimizden şikayetimiz bitmeden bizim çocuklara geçemeyeceğiz.. Bari içimizi boşaltalım da iyice bi rahatlayalım.. Yok yok annemin haberi yok bu blogdan.. Söyler miyim? Belki sonra :)

Söylemesi ayıptır kırk yaşıma beş var bu aralar.. Kendimce ufak tefek başarılara imza atıyorum, haliyle de kendimce onurlar duyuyorum bundan. Her haftasonu mutlaka ziyaret ettiğim anneme de ucundan bucağından bahsediyorum bunlardan. Hayır hala hepsinden bahsetmiyorum walla. Size de oluyor mu bilmem ama anlattığım her hikayenin peşine düşüyor sonra, ne oldu diye :)

Yine geçenlerde bir haftasonu ziyaretinde keyifle anlatıyorum "İşte şöyle oldu anne, böyle oldu anne, şurada başarılı oldum" falan diye kasım kasım kasılarak anlatırken, bir aferini hakettim diye düşünüyorum haliyle.. Annem şimdi sıcacık bir sarılır öper beni tebrik eder sanıyorum, bir sırtımı sıvazlar en azından.. Ama ne oluyor bilin, annem ağzı kulaklarında gülümsüyor "Aferin bana çok güzel çocuk yetiştirmişim"..

E pes yani anne, hani bana aferin?

Kuzin Abla

Büyümek İsteyen Çocuk Doğursun!

(Ama çok da değil, 2 yeter...)

Hep şuna inandım. Çocuklarım beni büyütüp geliştirdi (vallahi yalan yok, gerçek bu)

Eskiden kızdığım, sinirlendiğim olaylara artık daha olumlu, daha pozitif bakabiliyorum.

Çok tepki verdiğim olaylara, daha sağduyulu yaklaşabiliyorum.

Keyfi bozulmasın diye çocuk yapmayan insanlara bakıyorum da, ben ve benim gibilerden gerçekten çok farklılar. Çocuklarımızda kızdığımız davranışları sergileyebiliyorlar. Büyümeleri gerekiyor diye düşünüyorum.

Özellikle de, sırtının terleyip terlemediğini kontrol ettiğimiz, karnı aç mı tok mu diye endişelendiğimiz, duvarın üstünde gezerken "bir gün düşecek aklı başına gelecek" dediğimiz günler geçipte, aynı frekansı yakaladığımız yaşlara gelince o kadar çok şey öğretiyorlar ki bize. Farklı ve genç bir bakış yakalanabiliyor bu öğretilerde. Tabi onların büyüdüklerini de kabul edebilme becerisi de bizlerde yatıyor. 18-20'li yaşlara gelen çocuklarımıza "o hala bir çocuk" deyip, söylediklerini dikkate almazsak bu gelişim yaşanamaz.

Çocuklarımı büyüttüğümü zannederken, aslında onlar beni büyüttüler fark etmeden ("yaşlanıyorsun" diyenleri şiddetle kınıyorum bu arada:).

Büyük teşekkürlerim çocuklarım için...

(Bu satırları yazıyor olmam yeri geldiğinde ciyak ciyak bağırmayacağım anlamını taşımamaktadır. Bilgilerinize...)

Karamelita

Ben O Yıllar Önce Tanıdığın Küçük Kız Değilim Anne!

Daima içimdeki ben ile çevremdekilerin tanıdığı ben farklı kişiler olmak zorunda kaldı, mükemmeliyet peşinde olan annem yüzünden.. Haksız mıydı? Ne yazık o zamanlar kızıyor olsam da şimdi düşününce haksız bulmuyorum. Mükemmel elbisesi içinde bir haylazdım ben oysa.. Yıllarca ben annemi, o da kendini kandırdı durdu. Anne olduğumda ben böyle olmayacağım dedim durdum bende kendi kendime.. Değil miyim sahi?

Evimizin sokağından çıktığım anda değiştiriğim kimliğim, yine sokağın başına geldiğimde, bir evin bir kızı moduna geçerdi. Oysa o sokak sınırını geçtiğim anda, ruhumdaki bütün serserilikler ve göz karalıklarım çıkardı saklandığı yerlerden..

Bir işe yaramış mıydı annemin bana o zamanlar koyduğu yasaklar, yaramamıştı sanırım, ben yine bildiğimi okumuştum özünde, doğrusunu bilerek yapmıştım yalnışları.. Yine yapıyorum.. Acaba biz anneler çocuklarımızı olduğu gibi kabul etmiyorda, onları istediğimiz gibi mi yapmaya çalışıyoruz. Onların renklerini tek renge çevirmeye çalışıyoruz büyük ihtimalle. Amacımız kimi zaman elalem, kimi zaman korumak, kimi zaman bizim yapamadıklarımızı yapmalarını sağlamak..

Şimdi biliyorum ki benim oğlumda aynını yapacak, dinleyerek değil, yaşayarak öğrenmek yolunu seçecek, peki ben ne yapacağım.. Yapmak istediklerini ya da yapacağını biliyorum tüm söylemlerime rağmen mi diyeceğim ona, bir çeşit kapıları mı açacağım, yoksa annemin yaptığı gibi yasaklar konusunda ısrarlı olup, ya tutarsa diye mi düşüneceğim..

Peki ben bu kadar kontrole, bunca başına buyruk oldu isem, gerçekten düşünüyorum ne faydası oldu bu sınırların bana.. Sadece gizli saklı yaşandı yaşananalar, yapılacaklar ve kimse duymadı. Fena bir sonuç sayılmaz.. :)

Oğlum büyüdükçe düşünüyorum şimdi.. Yapacağını bilip de bilmezden gelerek, kendine zarar vermeden atlatmasını nasıl sağlayacağım? Çok basit aslında doğruyu yanlışı anlatarak diyeceksiniz biliyorum. Ama dinlemeyecek biliyorum, çünkü bende dinlemezdim. Ezberlenmiş laflardan öte değillerdi onlar benim için, ergenliğim boyunca hayatımda eğreti otu olarak kaldılar sadece, belki sonrasında tozlu raflardan indirip ezberleri tekrarlayarak çıktım bir çok dikenli yoldan.. Ama ı-ııh ergenlik de değil.

Aslında çok da masun bir başkaldırıydı düşünüyorum da şimdi, sadece kendim olmak istiyordum, keyif aldığım şeyleri arkadaşlarımla paylaşmak.. Gerçekten dışarısı odaklı bir yaşam felsefesi vardı kafamda. Babam İtalya'ya gittikten yaklaşık iki ay sonra bir gün annem ağlamıştı. "Hep arkadaşlarınla dolaşıyorsun, benimle hiç bir şey yapmak istemiyorsun, ne kadar yanlız olduğumun farkında mısın?". Gerçekten çok şaşırmıştım. Hayır değildim. Annemin farkında bile değildim sanırım. Çok üzülmüştüm böyle düşünmesine, o ise iki aydır benden "Haydi anne gel birlikte bir şeyler yapalım" lafını duymak için beklemişti. Niye beklemişti ki söyleseydi keşke..

Ergenlik böyle bir şey sanırım.. Kızamıyorum kendimi düşündükçe onlara bu sebepten.. Ama benim oğlum ergen olunca bana bunları hatırlatın olur mu :)

Ah anneciğim ben hiç bir zaman senin o olmamı istediğin cici kız olmadım :) Hala da olmak istemiyorum..

Kuzin Abla

Bir Oyun Keşfettim

Geçen gün, bahçeden yeni gelen kızım ağlıyordu. Apartmandaki bir arkadaşına gitmek istiyordu.

Halbuki bahçeye gitmeden önce evde yapması gerekenleri konuşmuştuk. Eve gelince oyuncaklarını toplayacak, dağınık bıraktığı kıyafetlerini yerlerine yerleştirecekti.

Buna rağmen ağlamaya devam edip, arkadaşına gitmekte ısrarlıydı. Ama bir yandan da bana yardım etmek istiyordu (muş....).

Benim de bir anda aklıma bir fikir (vahiy diyelim) geldi.

"Hadi gel seninle bir oyun oynayalım. Ama kuralları yıkmak yok, anlaştık mı" dedim. "Kural" dediğimde haliyle biraz duraladı. Ama "tamam" dedi.

"Şimdi, önünde iki seçeneğin var." (bu arada parmağımla iki yaptım)

"Birincisi, arkadaşına gidebilirsin. Ama verdiğin sözü tutmadığın için, oyuncaklarını ben toplayıp yorulacağım ve de sana sinirleneceğim. Ama sen, arkadaşına gittiğin için mutlu olacaksın." (Bu arada uyumasına 1 saat kalmış ve halet-i ruhiyesi pek oyuna müsait değil haliyle:)

"İkincisi, oyuncaklarını toplayıp, yatmaya hazırlık yapacaksın. Ben de, bana verdiğin sözü tuttuğun için mutlu ve yorulmamış olacağım." dedim.

"Kural da şu. Bu iki seçenekten birisini tercih edeceksin. Hangisini seçersen, seçmediğin diğeri için üzülmek, ağlamak yok. Onu unutacaksın, ah keşke öbürünü seçseydim demeyeceksin, tamam mı"

Kızım "tamam" dedi ve karar vermesi epey zaman aldı:)))))))

Sonuçta evde bana yardım etmeyi seçti (vallahi baskı falan yapmadım:). Kuralımıza da uydu, diğerini (arkadaşına gitme) unutacağını söyledi.

Bu iş benim çok hoşuma gitti. Bir seyahat sırasında yine bu oyunu oynadık. Bu sefer 3 seçenek vardı. Seçmediklerini unuttu gitti......

Onlar için üzülmedi.

Sanırım güzel bir yol yakaladım. Tercih onun tercihi. Bir gün gelecek bu seçenekleri kendisi üretecek ve seçmediğine üzülmeyecek.

Açıkçası bu oyun bana da ders verdi. Çoğu zaman kararsız kaldığım konular olmuştur, olmadı değil. "Acaba öbürünü yapsaydım daha mı iyi olurdu?" deyip bocaladığım çoktur. Kendi kendime de bu oyunu oynamak için söz verdim. Diğerlerini şimdiden unuttum bile:)

Karamelita

Amman Kimseler Duymasın.....

Lise ve üniversite yılları, kavak yellerinin tam gaz estiği yıllar...

Kendim, şu aralar oğumdan da çok iyi bildiğim için, arkadaşların aileye tercih edildiği yıllar...

Ne çok debelendiğimi, isyan ettiğimi hatırlıyorum. Arkadaşlarımla bir şeyler yapabilmek uğruna, annemi ne çok kırdım. Sonrasında üzülmedim mi, üzüldüm tabi ki. Ama pişman da olmadım hiç.

O yaşlarda gezmeler, eğlenmeler vs. genelde gizli. Açık açık söylesek izin verilmeyecek (alt tarafı kız kıza muhabbet edeceğiz). Eh bu durumda ne olacak, gizli saklı yapılacak. AMA YAPILACAK.

Bir engel çıkardı genelde önüme. "Sen neden gidiyorsun onları evine, bize gelsinler." Var mıydı böyle bir şey... Vardı valla. Ya izin verilmez ya da kızlar eve çağrılırdı. Ev hanımı olan annem de muhabbete iştirak eder ve böylece hayaller güme giderdi.

O yaşlarda her şey ilk ve ilklerin tadı ömür boyu unutulmaz, hepimiz biliyoruz... Hele de gizli saklı yaptın mı, mıh gibi çakılır kalır aklına.

Dönüp bakıyorum ara ara kendime, o yıllarıma. İyi ki de yapmışım diyorum. Ama şu da bir gerçek ki, kendi kendime yada annemin zoruyla koyulan kurallar vardı. Hiç bir zaman da aşmadım onları. Tadıyla keyfiyle yaşadım.

Pişman değilim. Yine olsa yine yaparım.

Karamelita

Düşündüklerini Yazmaya Nasıl Başlanır?????

Yazmak mı?

O nedir?

Ben sadece konuşurum. Düşünüp, düşünürken konuşabilen ender bir yapım var benim:)

Bir seyahat sırasında kızımın söylediği bir söz üzerine, blog oluşturmaya karar verdik. Yazmayı gerçekten hakkını vererek yapan canım arkadaşım sayesinde de, becerebilirsem aklımdakileri burada paylaşmaya çalışacağım.

Zorlansamda keyifli bir iş olacağı kesin.

İlkokula başlama arefesinde bir kız çocuğu ve üniversite sınavına hazırlanan bir ergen sahibi anneyim.

Bir yandan ergenlik git-gelleri, bir yandan barbie ler ve pespembe bir hayat içinde yoğurulup gidiyorum. Bazı zamanlar neler yaşadığımı düşünecek vaktim bile olmuyor.

Sanırım burada bunları paylaşmak hepimizi olduğu kadar beni de rahatlatacak. En azından böyle düşünmek istiyorum:))))

İlk yazı denemem olduğu için şimdilik bu kadar demek istiyorum.

Yazdıkça açılırım kanaatindeyim......

Türküm, Ergenim, Mutluyum!

Sene benim lise yıllarımın ikincisi, bir arkadaşım var, yapışık dolaşıyoruz.. Ama o kadar çok konuşuyoruz ki, öğretmenler yaka silkeliyorlar bizden.. Oysa biz gülmekten yerlere yatıyoruz sürekli. Okuldan birlikte çıkıyoruz, konuşuyoruz, konuşuyoruz, konuşuyoruz.. Hiç bitmiyor sohbetimiz.. Mutluyuz..

Aynı sene, ilk dönem sona ermeden yapılan meşhur veli toplantısı sonrası, annem gözleri yerinden fırlamış, yüzü kıpkırmızı giriyor eve.. Belli ki bayağı methimi duymuş toplantıda, üzerine de dokuz tane zayıf notum olunca, haliyle annemden geriye bir atom bombası kalmış.. Bağırıyor evin içinde sürekli.. Üff bu kadar mı kötüyüm gerçekten.. Oysa hayat çok güzel..

Aynı akşam ben odamda ders çalışıyorum. annemin düşülen gözüne yeniden girmek var. Ha gayret çalış bakalım, sanki böyle olunca kurtulacak o zayıflar.  Kurtulmuyor tabi, ilk dönem karnesinde yedi tane zayıf inci gibi dizili duruyor, ama annemin tepkisi ilki kadar sert olmuyor bu defa, alışıyor haliyle insanoğlu herşeye.. Ya da ben bilmiyorum başıma gelecekleri henüz.

İkinci dönem başladığında ise anlıyorum hanyayı, konyayı. Sınıftaki çalışkan arkadaşlar bize davet ediliyor, benim eğitim almayan beynimi eğitmek üzere. Arkadaşlarım özenle seçiliyor. Hafta sonları sabahtan okulun kursuna, arkasından dershaneye yazdırılıyorum. Yazdırılıyorum,  çünkü hiç istemiyorum gitmek. Kendime ayıracak hiç zamanım olmayacak mı benim.

Bu arada sürekli telkin yolu ile beynim yıkanmaya çalışılıyor. Ama gelin görün ki ergenim. Yağmur yağdığından sokaklarda çıplak ayak şarkılar söyleyebilecek kadar mutluyum hala.

Anneme çok kızgınım aslında, neden bu kadar zorluyor beni..

Sınıf öğretmenimizle aynı sokakta oturacak kadar şansızız, annem ikide bir öğretmenimin yolunu kesip erkek arkadaşım var mı diye soruyor. Öyle ya, bi kızın aklı niye bu kadar havada olabilir ki? Ah annem yok diyor öğretmenim işte niye inanmıyorsun ki..? Erkek arkadaş konusunda bir sonuca varamayan annem, hedefi on ikiden vurarak, çok sevdiğim ve aynı sırada oturduğum arkadaşımla beni ayırması için sınıf öğretmenimizi ikna ediyor. OFFF ANNE Bİ SUS! diyemiyorum ve arkadaşıma daha çok yapışıyorum, kocaman kızım ben artık kiminle konuşacağıma kendim karar verebilirim. Okuldan çıktıktan sonra tabi. Ama annemin ahı tutuyor sanırım ki yıl sonuna doğru yapıştığım arkadaşımla saçma bir olaydan birbirimize küsüyoruz. Annem ne kadar haklıymış meğer :)

Haftasonu sabahları yine sokağımızda oturan öğretmenimin kursu olduğu için okuldan kaçamama rağmen, öğleden sonra gönderildiğim dershaneye bütün çocukların birinci dönem kaynaşıp, ikinci dönem damdan düşer gibi gelen benimle hiç konuşmadıkları için gitmiyorum. Dershane saatleri boyunca hava koşullarına göre, gerek sokaklarda geziyor, gerekse misafirliklerde bulunuyorum. Sonra sanki hiç bir şey olmamışta bütün gün dershanedeymişim gibi eve geliyorum.

Sonuçta ne mi oluyor, ikinci dönem karnemde hiç zayıfım yok ve teşekkürü bir notla kaçırmışım. Zavallı annem rahat bir nefes almış, beni sıkıya aldığı için kendiyle gurur duyuyor. Mutlu son.

Nasıl mı yapmıştım. İnanın bende bilmiyorum.

Ama annemle şimdi bu konuyu konuştuğumuzda olayın ergenliğin gözü kör olduğundan görmediğim taraflarını yakalıyorum haliyle. Annem ekonomik krizdeki aile bütçesinden kısarak beni yolluyor o dershaneye.. Bende aklım o kadar yetiyor olmalı ki, her ay elime tutuşturulan parayı götürüp dershaneye yatırıyorum ve hiç bir derse girmiyorum. Dershaneden de kimse şimdikiler gibi, çocuğunuz gelmiyor diye anneme haber vermiyor. İşin acısı zaten sınıfımı geçmek için o desrhaneye ihtiyacım yok. Annem bunu anlamıyor, ben de annemin ne zorluklarla sınıfımı geçebileyim diye uğraştığını anlamıyorum. Şimdi sadece konuşup gülüyoruz..

Sevgiler
Kuzin Abla

Sana güveniyorum yavrum, çevreye güvenmiyorum

En çok da bu lafı duydum ben büyürken.. Ne zaman arkadaşlarla bir yere gidecek olsak, "Sana güveniyorum yavrum, çevreye güvenmiyorum" başlıklı veya içerikli bir konuşma ile önümü kesmeye çalışırdı annem.

O zamanlar şimdiki kadar cafe bistro, pub, bar diye bişeyler olmasada, şu Türk filmlerinde gördüğümüz disco tarzı yerler gerçekten vardı. Okulu asıp gündüz vakti diskoya gittiğimiz bile oldu. O kadar kısırdı yani sosyal hayat.. İçkilere ilaç atılan Türk filmleri gösteren tek kanallı televizyon bizim, sosyal paylaşımlarımızın önündeki en büyük engeldi.

Niye önce bana değil de çevreye güvenmek gerektiğini anlamak için anne olmam gerekecekti elbette ama, yıllar boyunca annemin el kitabından hiç eksik olmayan bu cümle tüylerimi diken diken etmeye yetip de artmıştı bile. "ANNE Bİ SUS!" demek isteyipte yutkunduğum çok olmuştu.

Acayip çevreci bir annem vardı anlayacağınız, tek kişilik bir örgüt gibiydi. Bir yandan kız başıma bir yerlere gitmemden endişe duyarken bir yandan da bana "Erkek arkadaşların tabi ki olacak, ama gurup içinde.." diyerek arkadaşça ve anlayışla yaklaşmaya çalışıyordu kadıncağız.

Şimdi annemle yaptığımız sohbetlerimizin konusunda hala bu var, onca engellemeye rağmen acaba ben yapacaklarımdan geri durmuşmuydum. Kısmen, belki.. Henüz hepsini itiraf edemedim kendisine, ama çoğunu gizli saklı yine de yapmış, kül yutmadığını düşünen zavallı annemin arkasından epeyce dolap çevirmiştim. Artık diyecek laf olmadığındanmıdır, dinledikçe gülümseyen annem, bundan yıllar önce duymuş olsaydı neler olurdu düşünmek bile istemiyorum. Zaman her şeyin ilacıdır dedikleri bu olsa gerek.

Şimdi dolap çeviren değil, dolap çevrilen kişi rolüne geçtiğimden, çoğunlukla oğluma bu merkezde yaklaşmaya çalışıyorum. Çalışırken de anlıyorum ki, insan hakikaten kendini kül yutmazmış gibi hissediyor.

Ama daha yedi yaşında olan oğluma sana güveniyorum yavrum, çevreye güvenmiyorum dememi gerektirecek bir pozisyonumuz yok tabii.. Olmayacak mı, olacak.. Bu cümlenin modernizesi var ise, acilen ihtiyacım var.. Şimdiden erken ergene hazırlanmam lazım çünkü..

Sevgiyle
Kuzin Abla

Başlarken...

Günümüzde çocuk yetiştirmek gerçekten hüner istiyor.. Yetiştirmek kelimesi de öyle sözlük de durduğu gibi durmuyor, artık çok farklı anlamlar yükleniyor. Okula yetiştirmek, spora yetiştirmek, baleye yetiştirmek, sınıfın başarılı öğrencilerine yetiştirmek.. Oysa hepimizin en temel arzusu onların huzurlu, mutlu ve güvende olması..

Oysa bizler annelerimizin kaşı gözü ile idare edilmiş nesilleriz. Annelerimize kulak verecek olursak öyle konulduğumuz yerde oturan, bu günkü çocuklara bakacak olursak birer embesil denebilecek türden yaratıklarmışız sanırım.

Şimdiki çocuklara suratınıza ek kaş göz bile taktırsanız mümkün değil bu şekilde müdahale etmek.. İşte bu siteyi yapma fikri de biz bir grup kadının çocuklarıyla yaşadıkları ile başetme konulu bir sohbet sırasında ortaya çıktı. Şehirlerarası bir yolculukta dergiden çıkan kartonu ikiye katlayarak kendisine "lap top" yapmış altı yaşındaki arkadaşımın kızı, konuya müdahil olmaya çalışarak "kraloyun.com'a mı bağlanacaksın kızım?" diye sorması üzerine aldığı cevap "Hayır, anne bi sus nokta koma bağlanıcam!" olunca, hepimizin annelerine doğduğu günden bu yana söylemek isteyip de söyleyemediklerimiz olduğunu farkettik..

Annelerin el kitabına yeni maddeler gerekiyor artık.. Biz de zaman zaman çocuklarımızla, zaman zaman annelerimizle yaşadıklarımızı, zaman zaman ise düşünüp de söyleyemediklerimizi anlatarak içimizdeki annelere "Bi sus!" demeye çalışacağız. Bunu yaparken de kendimizi ele vermemek için gerçek adlarımızı kullanmayacağız..

Anne bi sus nokta kom'a hoşgeldiniz...

Kuzin Abla