Bu hafta bizim için çok zordu. Oğluşumu kreşe başlattım. O başladı, belki de alıştı ama ben hiç alışamadım. El kadar çocuk dışarlarda orda burda gibi geliyor bana. Dün öğretmenine " öğretmenciğim seni çok seviyorum" demiş. Ne yapsın tanımadığı, bilmediği insanlara o da kendini kabul ettirmek, sevdirmek için çırpınıyor gibi geldi bana.
Yani hayat mücadelesi başladı şimdiden. Alışır diyorlar, evet alışır yalnızlığa...
Kayıtlar
3 susmayan:
desktop unda bu resmi bunu yazmak için tuttuğunu hiç düşünmemiştim ilk gordugumdede cok etkilenmiştim yine etkilendim bakınca. sen kendini onun yerine koydugun icin oyle hissediyorsun senin normalin bu olmadığından.. ama düşün bi kez onun normali bu farklısını bilmiyor ki acısını çeksin
kuzin abla
güvenilmeyecek bir ortama bırakmadın ki sen oğluşunu... onun için en iyisini düdşündüüne eminim. biraz zorlanıyorlar başta ama sonra orada olmayı, bizlerle birlikte olmaya tercih ediyorlar. bu da bir gerçek yani:)))))
karamelita
Yorumlarınız için teşekkürler:)
Kadın olayları beni güvensiz yaptı açıkcası. Güven duymam zor bu nedenle.
Onun gözyaşlarına üzülüyorum. Ama bugün iyiydi. Darısı daha güzel günlere.
Yorum Gönder