Amman Kimseler Duymasın.....

Lise ve üniversite yılları, kavak yellerinin tam gaz estiği yıllar...

Kendim, şu aralar oğumdan da çok iyi bildiğim için, arkadaşların aileye tercih edildiği yıllar...

Ne çok debelendiğimi, isyan ettiğimi hatırlıyorum. Arkadaşlarımla bir şeyler yapabilmek uğruna, annemi ne çok kırdım. Sonrasında üzülmedim mi, üzüldüm tabi ki. Ama pişman da olmadım hiç.

O yaşlarda gezmeler, eğlenmeler vs. genelde gizli. Açık açık söylesek izin verilmeyecek (alt tarafı kız kıza muhabbet edeceğiz). Eh bu durumda ne olacak, gizli saklı yapılacak. AMA YAPILACAK.

Bir engel çıkardı genelde önüme. "Sen neden gidiyorsun onları evine, bize gelsinler." Var mıydı böyle bir şey... Vardı valla. Ya izin verilmez ya da kızlar eve çağrılırdı. Ev hanımı olan annem de muhabbete iştirak eder ve böylece hayaller güme giderdi.

O yaşlarda her şey ilk ve ilklerin tadı ömür boyu unutulmaz, hepimiz biliyoruz... Hele de gizli saklı yaptın mı, mıh gibi çakılır kalır aklına.

Dönüp bakıyorum ara ara kendime, o yıllarıma. İyi ki de yapmışım diyorum. Ama şu da bir gerçek ki, kendi kendime yada annemin zoruyla koyulan kurallar vardı. Hiç bir zaman da aşmadım onları. Tadıyla keyfiyle yaşadım.

Pişman değilim. Yine olsa yine yaparım.

Karamelita