O zamanlar şimdiki kadar cafe bistro, pub, bar diye bişeyler olmasada, şu Türk filmlerinde gördüğümüz disco tarzı yerler gerçekten vardı. Okulu asıp gündüz vakti diskoya gittiğimiz bile oldu. O kadar kısırdı yani sosyal hayat.. İçkilere ilaç atılan Türk filmleri gösteren tek kanallı televizyon bizim, sosyal paylaşımlarımızın önündeki en büyük engeldi.
Niye önce bana değil de çevreye güvenmek gerektiğini anlamak için anne olmam gerekecekti elbette ama, yıllar boyunca annemin el kitabından hiç eksik olmayan bu cümle tüylerimi diken diken etmeye yetip de artmıştı bile. "ANNE Bİ SUS!" demek isteyipte yutkunduğum çok olmuştu.Acayip çevreci bir annem vardı anlayacağınız, tek kişilik bir örgüt gibiydi. Bir yandan kız başıma bir yerlere gitmemden endişe duyarken bir yandan da bana "Erkek arkadaşların tabi ki olacak, ama gurup içinde.." diyerek arkadaşça ve anlayışla yaklaşmaya çalışıyordu kadıncağız.
Şimdi annemle yaptığımız sohbetlerimizin konusunda hala bu var, onca engellemeye rağmen acaba ben yapacaklarımdan geri durmuşmuydum. Kısmen, belki.. Henüz hepsini itiraf edemedim kendisine, ama çoğunu gizli saklı yine de yapmış, kül yutmadığını düşünen zavallı annemin arkasından epeyce dolap çevirmiştim. Artık diyecek laf olmadığındanmıdır, dinledikçe gülümseyen annem, bundan yıllar önce duymuş olsaydı neler olurdu düşünmek bile istemiyorum. Zaman her şeyin ilacıdır dedikleri bu olsa gerek.
Şimdi dolap çeviren değil, dolap çevrilen kişi rolüne geçtiğimden, çoğunlukla oğluma bu merkezde yaklaşmaya çalışıyorum. Çalışırken de anlıyorum ki, insan hakikaten kendini kül yutmazmış gibi hissediyor.
Ama daha yedi yaşında olan oğluma sana güveniyorum yavrum, çevreye güvenmiyorum dememi gerektirecek bir pozisyonumuz yok tabii.. Olmayacak mı, olacak.. Bu cümlenin modernizesi var ise, acilen ihtiyacım var.. Şimdiden erken ergene hazırlanmam lazım çünkü..
Sevgiyle
Kuzin Abla
Kayıtlar
0 susmayan:
Yorum Gönder